من / عشق

پاک                  یعنی

سرزمین                      لحظه

یعنی                                 بیداد

عشق                                     من

باختن                                                            عشق

جان                                                                          یعنی

زندگی                                                                               لیلی و

قمار                                                                                  مجنون

در                                  عشق یعنی ...           شدن

ساختن                                                                                   عشق

دل                                                                                       یعنی

کلبه                                                                           وامق و

یعنی                                                                      عذرا

عشق                                                              شدن

من                                     عشق

فردای                                یعنی

کودک                          مسجد

یعنی               الاقصی

عشق /  من

عشق                                       آمیختن                                           افروختن

یعنی                              به هم        عشق                             سوختن

چشمهای                      یکجا                    یعنی                        کردن

پر ز                 و غم                            دردهای             گریه

خون/ درد                                                    بیشمار

عشق                                     من

یعنی                             الاسرار

کلبه                    مخزن

اسرار     یعنی

دلتنگی های معاصر بارانی ترین لحظه زندگی

زندگی راز گل سرخ است. برای زندگی کردن نیازمند بودنم. زندگی دو روی دارد. رویه روز آفتابی و رویه روز ابری. باید ابرهای سیاه را در پستوی وجودم پنهان کنم و روشنی ها را به دیوار عمرم هدیه دهم. آن زمان که ابرهای سیاه بر سکوت دقایقم سلطه داشتند و دستان تنهایم در برابر صخره های سرنوشت به لرزش درآمده بودند و صدای شکستن امواج روحم، رگ های حیاتم را به ارتعاش وا می داشت؛ آن روزها قلبم صحنه کشمکش عقل و احساس بود. در آن لحظات غریبی و تنهایی کم کم زنگارهای آیینه امیدم با زمزمه های شیرین بودن صیقل یافت. من ایمان را به لحظه های خالی عمرم هدیه کرده بودم تا زنگار پنجره های گردوغبار گرفته را بزداید و اشک شوق را بر ساحت دلتنگی هایم جاری کند و باران مهر بر گل های همدلی ببارد و در رگ های خشک چوبی ام، شبنم عشق تراویدن آغاز کند و نوری از خورشید، امید در فانوس وجودم، قناری خسته روح را تسلی دهد و ماهی های شیشه ای احساسم بر خاکستر بی تفاوتی خود بنگرند و من با شکستن میله های ناامیدی بر دست بی وفای روزگار مهر ضربدر بزنم و بذر دوستی و محبت را در دل ها بنشانم تا با کویر پر از اضطراب خداحافظی کنم و بارانی ترین لحظه های زیستن را بر وجودم جاری نمایم.

برای چندمین بار از تو می گویم ، که شهر عشقت بی انتهاست .

به یاد توأم امّا زخمی بر دلم هست ، که بجز لبخند گرم تو درمانی نیست .

کنار پنجره ، تک و تنها و بدون تو ، در میان هاله ای از غم نشستم .

تو چشمان موج را با آب آرایش ، و من زیبایی تو را پرستش می کنم .

تمام سرزمین آرزوها را یکسره ، بدنبال گلستان تو می گردم .

در میان سقف هستی نگریدم ، و پس یک قطره باران تو گشتم .

از اولین نگاه که داشتم تو بودی در کنارم ، و با قلبم همیشه کمی راه آمدی .

ای تو مهربان ترین تپش قلب در زندگی ، ای تو قصّه ی صبوری یک عاطفه .

پرواز کن ای دل و بگشا آئینه های پاک ، شاید که مرا از برکه ی غم رها سازی .

تو چون یک واژه ی نیلوفری رنگ میان دفتر دل ماندگاری .

ای پناه قلبهای بی پناه                     ای امید آسمان های غریب

ای برنگ اشکهای گرم شمع            ای چنان لبخند میخک های نجیب

ای دوای درد دلهای اسیر                 ای نگاهت مرحم زخم بهار

ای عبور تو غروب آرزو                      ای شبنم های رؤیا یادگار

ای تماشای تو یک حس لطیف           بی تو فرش کوچه بارانی

قلب من تقدیم چشمان تو شد           عشق یعنی تا ابد آبی شدن

عشق یعنی لحظه ای بارانی شدن   لحظه ای شفاف و مهتابی شدن

عشق یعنی لذت یک آرزو                  عشق یعنی یک بلای ماندگار

                          عشق یعنی هدیه ای از آسمان

مفهوم زندگی نه به معنای بودنست

در یک گل است لذت معنای زندگی

یک جرعه عشق با کمی از شهد عاطفه

اینست راز سبز مداوای زندگی

در زندگی مقام غزل ها سراب بود

شعری نماند در دل شعرای زندگی

پس زندگی چه بود جز آهنگ یک نفس

موسیقی تبسم و غوغای زندگی

یعنی کجاست آن سر دنیای آرزو

کم کن ز شرح حال در ازای زندگی